In de straten van een oud dorpje in de buurt van de Middellandse zee blies de noorderwind een fluistering in ieders oor. Mensen, jong en oud, hoorden de woorden van een oude bekende alsof hij nooit was weggeweest. Alleen Katya begreep niet wat er aan de hand was toen de dorpelingen naar hun kleine kerk gingen om daar te verzamelen. Het tengere meisje met de zwarte halflange haren had nog nooit ervaren waarover de anderen elk jaar telkens over praatten. Ze voelde zich eenzaam en buitengesloten.
“Wat doe jij hier zo alleen?” vroeg een klein stemmetje naast haar in het zand. “Ik wacht hier tot het vrolijk samenzijn is afgelopen,” antwoordde ze beleefd terug, maar zag niet wie tot haar had gesproken. “Wie bent u? Ik zie u niet!” “Kijk eens goed in je hart, dan weet je best wie er naast je zit,” antwoordde de stem. Katya werd er lastig om en nam aanstalten om recht te staan. “Wil je je voor de rest van je leven zo een buitenstaander voelen? Of ben je klaar om je open te stellen voor mij?”
Katya ging terug zitten, ook al dacht ze dat ze begon te hallucineren. “Wat bedoelt u?”
“Je hele leven lang scherm je iedereen van je af, inclusief mezelf. Niets wil je delen, niemand kent de innerlijke Katya. Ik dacht dat je ging veranderen, maar je sloot jezelf op in je eigen cocon.” “Hoe weet u dat?” En haar stem trilde van de emoties die lang in haar binnenste waren opgesloten geweest.
“Ik zie dingen die anderen niet zien, ik zie jou zoals jij bent.” “Maar ik weet niet of ik kan veranderen…” snikte ze en liet haar tranen de vrije loop. “Alles kan, als je er enkel in gelooft…,” sprak de stem, maar hij leek stilaan te verdwijnen. “Als je in jezelf gelooft…” Katya staarde voor zich uit en probeerde over zijn woorden na te denken.
Enkele minuten later liep ze van het strand naar de overvolle verlichte straten en zag hoe haar familie en vrienden rond een enorme denneboom heen dansten. Ze lachten, zongen en er werd geknuffeld. “Stel je open, zie waar het om draait,” hoorde ze de stem weer zeggen, maar het leek meer als een fluistering in de wind. Stap voor stap liep ze in de richting van haar moeder toe en hoe verder ze stapte, hoe luider de stem weer klonk. “Ze houdt van je, laat ze binnen…”
Katya slikte een hevige brok door in haar keel en bleef staan waar ze stond. Haar moeder draaide zich om en glimlachte naar haar zoals ze dat nog nooit had gedaan of had Katya het gewoon nog niet gezien. Ze spreidde haar armen, Katya aarzelde, maar liep met een oprechte glimlach toch naar haar moeder toe. “Eindelijk,” riep haar moeder in haar oor en tranen van geluk streelden haar warme wang. “ Ik ben blij dat mijn kleine meid terug is! Sinds je vaders dood was je niet meer dezelfde, maar ik zie de schittering weer in je ogen. Wat heeft je veranderd?”
Papa, dacht Katya en haalde enkele herinneringen op aan haar vader die in haar geheugen stonden geprint. “Ja lieve schat, ik hou ook van jou. Ik ben je niet vergeten…” Katya’s gezicht klaarde helemaal op en ze richtte zich tot haar moeder: “ Het was de fluistering in de wind, ik weet nu wat het betekent.” Haar moeder nam haar nog eens stevig vast en zo lachten ze naar elkaar toen ze een kleine ster daar hoog in de donkere hemel zagen schitteren.
