Help, mijn lichaam neemt het over!

Ik werd zwetend wakker en mijn hart bonsde als een bezetene. Het leek net of ik kilometers had gelopen in mijn droom want zo voelde het aan. Alleen kon ik mijn hartslag niet meer rustig krijgen. Help, dacht ik. Ik heb een hartaanval ofzo, dat kan niet anders. Maar neen, zei een andere stem in mijn hoofd, dan zou je ook andere symptomen hebben. Ik sloeg toch in paniek want hoe kon dat stemmetje nu weten wat ik voorhad. Ik snelde naar de keuken of ik probeerde dat toch. Mijn lichaam voelde zwaar aan. Ik probeerde iets fris te drinken en wat frisse lucht op te halen. Dat bleek niet veel te helpen. Ik had van een vriendin iets homeopathisch gekregen moest ik nog eens een paniekaanval hebben. Ja, zei dat stemmetje weer, dus nu weet je wat je voorhebt. Ja kon je dat niet eerder zeggen, dacht ik. Zo leek het wel of ik een schizofreen was, maar neen het was enkel mijn verstand die tot mij sprak. Dus ik nam enkele bolletjes, deed het onder mijn tong en inderdaad dat spul werkte… voor even. Ja, ik wist wat me te doen stond. Rustig inademen, Annelies. Denk aan fijne dingen. Denk niet aan je werk en die negatieve sfeer. Denk niet aan het feit dat het voelt alsof je stikt. Slik. Nu had ik het gevoel dat ik niet meer kon ademen. Ach hyperventilatie, daar ben je weer. De afgelopen jaren kwam dat beestje af en toe eens piepen. Hoe dan ook, tijd om het verstand op nul te zetten en het weg te blazen. Ok, dat lukte… voor even. Opnieuw beginnen. En opnieuw. En opnieuw. Naarmate de uren verstreken, besloot ik om te wenen. Wenen zoals ik nog nooit had geweend. Dat deed deugd. Toen begon mijn tikker wel een slag over te slaan, maar goed dat had ik af en toe bij stress dus ik panikeerde niet. Toch voelde ik mij niet goed. Erger nog, ik voelde me zelfs heel slecht. De gedachte dat ik moest opstaan en dat die hele drukte weer zou beginnen….neen. Mijn voeten wilden niet mee, mijn lichaam protesteerde. Een dikke druk lag in mijn buik. Net alsof iemand me tegenhield. Verdriet overweldigde me, nam me op in zijn bezit. Ik wist dat dit niet ok was. “Zoet, ik ga naar de dokter gaan.” En toen kwamen de tranen weer.