Simpel maar toch speciaal

Woorden vloeien uit elke mond als een waterval van duizenden druppels. Soms vergeet je ze en soms blijven ze je bij.

Woorden vormen vaak ook zinnen en dan beginnen die samengevoegde letters aan een tocht. Een reis door het leven, noem ik het. 

Want woorden brengen mensen dichterbij, ook al lijken ze soms ver. En die woorden vertellen een verhaal, ook al zeg je soms niet veel.

Neem woorden niet vanzelfsprekend. Ze zijn simpel maar voor je het weet waren ze juist heel speciaal.

Winter

Een paar letters beschrijven hoe ik me voel.

Ik haat het maar ik hou ervan.

Met mijn handen wrijvend in elkaar, zie ik een wolkje ontsnappen uit mijn mond.

Liever zat ik thuis, in mijn zetel, onder een warme deken.

Een rode neus, maar ik heb niet gedronken. Toch lijk ik op Rudolf, dat rendier.

Mijn haren geplet onder een wollen hoofddeksel.

Oh daar loopt mijn neus weer, ik ga er gauw achter.

Mijn man fluistert iets heet in mijn oor. Mmm warme chocomelk. Wat dacht je misschien?

Ik blaas warme lucht in mijn handen.

Wat is het koud. BRR.

Ba-ang

Als verdoofd

geen beweging

stop

in de ban

van gedachten

verloren

een gevoel

zonder waarschuwing

overmeesterd

in een hoek 

door eigen schaduw 

gedreven

niemand die

het veranderen kan

enkel jij

MUUR

Bakstenen maken de fundering van een creatie, van een muur. Maar soms brokkelt een deel van die muur af . Hoe komt dat? Doordat hij daar al jaren zo staat of doordat iemand of iets het heeft (aan)geraakt. 

Stil is de muur, maar dom is hij niet. Een muur neemt zon, regen en wind in zich op. Hij vergeet niet dat het gebeurd is.

Gaten zijn interessant. Ze vertellen meer over de omgeving dan over de muur zelf. Hij leert ermee leven maar de anderen hebben er telkens iets over te zeggen.

Ik zie de muur niet, maar ik voel hem wel. Anderen zien hem wel maar blijven toch het liefst erachter. Praten over een zo gezegde blauwe muur als deze groen is, lijkt voor hen de waarheid.

Ik hou van mijn muur want het is mijn houvast. Wat erachter gebeurt, is eigenlijk niet belangrijk.

Zorg voor jouw muur hoe dan ook, want door storm kan hij flink afzien.

Mijn muur, mijn leven.

De wil van een krijger

Diep gegrom

geraakt

in de ziel

als een bom

ontploft 

maar niet overwonnen

zo sterk

gevoeld

overal en alom

de ware kracht

getoond

niemand verwacht

met moed en wil

toch alleen

 muisstil 

was daar

de krijger

Laat het los

Laat het los

Daar beneden in je grot is niets te vinden

enkel leegte en niets te zien

je eigen pijn zal je verblinden

acht, negen en tien

Het niet meer omarmen

een licht voor even

anderen zullen je verwarmen

vijf, zes en zeven

Een helpende hand

daar en hier

aan de beterhand

twee, drie en vier

De held zit binnenin

stap voor stap, been voor been

positieve gedachten erin

dat maakt je één

met jezelf en jij

laat het los, voel je vrij

Je suis Paris

Paris

the city of love

the place where you start living the dream

Paris

13/11/2015, le jour que tout avait changé

L'éspoir est disparu

Je suis Paris

Because we can't lose that hope

It's time to stand together

Je suis Paris

Surtout maintentant l"amour est plus important que tout

l'amour contre la haine

This will not tear us apart, but bring us together in one nation

All my prayers go to Paris and all other countries that were once hit by hatred

one message

"PEACE"

Tikkerdetikkerdetak

De tijd gaat voorbij en verandert. Hij laat een enorme indruk achter als je eraan terug denkt.

Tijd heelt alle wonden. Soms stapelt tijd het één en ander op waardoor je daarna niet anders kan dan alles te helen wat pijn doet. Ja hij brengt klaarheid maar ook antwoorden waar je eerder geen vraag had.

Tijd is iets geks: het brengt je vooruit, achteruit en soms blijft het even stilstaan. Hij lijkt net op een dvdspeler, alleen hebben wij geen afstandsbediening, maar laten we tijd begaan. Daarom omarm je best de tijd zodat je zijn beste vriend wordt. 

Waarom? Omdat het dan niet te vlug of te traag gaat…tijd is dan de man die naast je loopt.

Nieuw

De wind streelde mijn haren en raakte mijn wangen zacht aan. Ik keek naar de horizon en voelde me één met het water.

Alsof alles op zijn plaats kwam.

Na eb kwam vloed en het water deed wat het doen moest.

De zee veegde alles weg. Samen met de hulp van de wind zorgde ze voor een nieuwe lei.

Blij J

Hé jij!

Hé jij!

Ja, jij die me al heel de tijd aankijkt. Wat is er? Heb ik soms iets van je aan? Dit is grappig want je hebt net dezelfde outfit aan. Wat wil je me vertellen? Ik zie het in je ogen dat er een heel verhaal zit aan te komen. Maar je lippen gaan niet vaneen. Ben je bang?  Je hoeft echt niet bang te zijn want ik ga nergens heen. Ik heb een goed luisterend oor en kan me zelf in je plaatsen als het moet. Een traan rolt van je wang. Serieus, wat is er mis? Maar een glimlach neemt het over en daar op dat eigenste moment zie ik een flits. Een flashback is het betere woord. Mijn gedachten gaan naar het verleden, naar het meisje met de eeuwige glimlach. En dan zie ik ook een blik van herkenning in jouw ogen. “Hé jij,” zeg je net op hetzelfde moment. “Ik zie je graag. We komen er wel.”

En toen raakte ik de spiegel aan.

Mijn kleine vriend

Het is nu al een lange tijd dat ik hem bij me voel, mijn kleine vriend. Eigenlijk weet ik niet waarom ik hem zo noem, want hij is helemaal niet klein. Hij huist  in me, elke nacht en elke dag. En nou ja hij is loyaal : hij zal me nooit verlaten. Maar ik ben iemand die vrijheid nodig heeft en zichzelf wilt zijn. Met hem erbij kan ik dit niet, toch niet in zijn  huidige vorm. 

Vroeger was hij heel klein maar intussen is hij al enorm gegroeid. Hij ligt net onder mijn hart en kan wel mijn hele buik innemen. Vooral wanneer ik me in een negatieve situatie bevind, dan voel ik hem enorm. Hij neemt het hele huishouden van mijn lichaam over op dat moment waardoor ik functioneel begin te haperen.  Het is net alsof hij er dan voor zorgt dat ik van hem weg wil rennen, maar aangezien hij in me zit, lukt dit nooit. Maar toch ben ik vaak buiten adem. Of soms klopt hij hard tegen mijn hart en dat voel ik dan in mijn borstkas. En in die oncomfortabele omstandigheden neemt hij ook een hartslag van me af en dan denk ik: “Hé, dat is niet van jou!” 

Hij ziet er wel gek uit, mijn kleine vriend. Nu, ik heb hem nog nooit gezien, maar ik kan me er wel iets bij voorstellen. Hij is rond en donker van kleur. Ik geloof dat hij paars is en hij bevat een batterij. Die batterij laat hij op in mijn lichaam. Hoe meer hij kan opladen, hoe slechter ik me voel. Spons, ja hij ziet eruit als een spons. Alles neemt hij in zich op. Hij is nu echt heel groot en ook heel vol. Volgens mij heeft hij zich genoeg opgeladen en heeft hij genoeg opgeslorpt. Geen probleem, dat vind ik ook. 

Het enige obstakel is nu: hoe komt hij weer in zijn originele staat? Hoe wordt hij weer mijn kleine vriend?