Help, mijn lichaam neemt het over!

Ik werd zwetend wakker en mijn hart bonsde als een bezetene. Het leek net of ik kilometers had gelopen in mijn droom want zo voelde het aan. Alleen kon ik mijn hartslag niet meer rustig krijgen. Help, dacht ik. Ik heb een hartaanval ofzo, dat kan niet anders. Maar neen, zei een andere stem in mijn hoofd, dan zou je ook andere symptomen hebben. Ik sloeg toch in paniek want hoe kon dat stemmetje nu weten wat ik voorhad. Ik snelde naar de keuken of ik probeerde dat toch. Mijn lichaam voelde zwaar aan. Ik probeerde iets fris te drinken en wat frisse lucht op te halen. Dat bleek niet veel te helpen. Ik had van een vriendin iets homeopathisch gekregen moest ik nog eens een paniekaanval hebben. Ja, zei dat stemmetje weer, dus nu weet je wat je voorhebt. Ja kon je dat niet eerder zeggen, dacht ik. Zo leek het wel of ik een schizofreen was, maar neen het was enkel mijn verstand die tot mij sprak. Dus ik nam enkele bolletjes, deed het onder mijn tong en inderdaad dat spul werkte… voor even. Ja, ik wist wat me te doen stond. Rustig inademen, Annelies. Denk aan fijne dingen. Denk niet aan je werk en die negatieve sfeer. Denk niet aan het feit dat het voelt alsof je stikt. Slik. Nu had ik het gevoel dat ik niet meer kon ademen. Ach hyperventilatie, daar ben je weer. De afgelopen jaren kwam dat beestje af en toe eens piepen. Hoe dan ook, tijd om het verstand op nul te zetten en het weg te blazen. Ok, dat lukte… voor even. Opnieuw beginnen. En opnieuw. En opnieuw. Naarmate de uren verstreken, besloot ik om te wenen. Wenen zoals ik nog nooit had geweend. Dat deed deugd. Toen begon mijn tikker wel een slag over te slaan, maar goed dat had ik af en toe bij stress dus ik panikeerde niet. Toch voelde ik mij niet goed. Erger nog, ik voelde me zelfs heel slecht. De gedachte dat ik moest opstaan en dat die hele drukte weer zou beginnen….neen. Mijn voeten wilden niet mee, mijn lichaam protesteerde. Een dikke druk lag in mijn buik. Net alsof iemand me tegenhield. Verdriet overweldigde me, nam me op in zijn bezit. Ik wist dat dit niet ok was. “Zoet, ik ga naar de dokter gaan.” En toen kwamen de tranen weer.

Aan de bezoeker in mijn huis

Geachte bezoeker,

Hoe gaat het met u? Ik zal even zelf op deze vraag antwoorden. Het gaat u best goed aangezien u niet van plan bent om te vertrekken. Elke nacht ben ik me weer bewust van uw aanwezigheid en elke morgen zie ik het bewijs ervan op mijn lichaam. Ik hou van de natuur en van al het leven, maar buiten dit huis is er ook heel wat te beleven. *Hint*  Moest u zich nu kalm houden en die zagende melodie achterwege laten, zou ik nog twijfelen om u te laten blijven. Enkel op voorwaarde dat u mij niet kenmerkt natuurlijk, want daar zit het grootste probleem. Beseft u wel dat wanneer u zuigt, ik daarna enorm veel jeuk heb? Mijn huid zwelt op en echt waar, het is niet om aan te zien. Hoe zou u zich voelen als ik even wat bloed van u weg zuig? Ach ja, dan zou u allang dood zijn natuurlijk. Een spijtige zaak, maar soms moet je doen wat je nodig acht. En bij deze geef ik je een kans om vrijwillig te vertrekken. Wilt u dit niet, dan gebied ik u het huis te verlaten of ik zal de nodige middelen moeten inschakelen zodat u het wel begrijpt. Helaas is er geen enkele bezoeker zoals u die het dan kan navertellen. Wat denkt u? Hebben we een overeenkomst? Niet eerlijk,zegt u? Als alternatief heb ik ook nog altijd mijn vriend die nog niet onder uw behandeling heeft gestaan. Ik zeg maar….en dat is ook een tijdelijke oplossing tot u iets anders heeft gevonden.

Goed daarmee kan ik deze brief afsluiten. Ik hoop dat u de juiste beslissing neemt. Alvast bedankt voor uw medewerking.

Met vriendelijke groeten,

Uw gastvrouw.

Wauw

-                      -          Juf?

-          Ja S, wat is er?

-          Waarom ben je juf geworden?

-          Omdat ik van kinderen hou.

-          Maar je houdt toch ook van jouw kindje?

-          Dat is waar.

-          Waarom doe je het dan?

-          Omdat ik jullie nieuwe dingen wil tonen en leren. Omdat ik blij ben wanneer ik jullie iets heb bij geleerd.

-          Hoe weet je dat?

-          Ik zie dat terwijl jullie spelen en werken. Als jullie blij zijn in de klas, dan weet ik dat ik een goede juf ben.

-          Maar hoe weet je dat van iedereen?

-          Juf kijkt naar iedereen. Niet allemaal op hetzelfde moment, maar ik kijk naar ieder van jullie en op het einde van de week heb ik alles gezien.

-          Dan ben jij zo’n beetje een superjuf?

-          Waarom zeg je dat?

-          Omdat jij altijd met ons speelt en je helpt iedereen. Je maakt ook veel spelletjes voor in de klas en je vertelt grapjes. Soms ben je ook boos, maar dat duurt niet lang. Je loopt ook veel rond in de klas, ben je dan niet moe?

-          Tuurlijk ben ik ook moe, maar nooit te moe om met jullie te werken.

-          Weet je juf, ik vind jou wauw. Later wil ik ook zo’n juf zijn zoals jou.

-          Dat vind ik lief van je, S. Maar omdat te worden, moet je nu wel verder werken aan je knutselopdracht. Wauw, ik zie dat je ….

Welkom!

een streling aan mijn oor

met een gevoel 

zo puur

gehoor

weinig zeggen

maar veel verteld

verschijnt

een held

verhaal van een kind

natuurlijk

met veel emotie

                                                                     woorden in de wind