Hoop

Verstopt in de schaduw
trekken ze je dieper dan ooit
naar je bron van angst

ze teren erop
het geeft hen energie
in de waanzin
om het langst

maar neen
draai je neus in de andere richting
en ruik wat er echt is
prikkel je zintuigen
in de dichte mist

sprankels van licht
door de donkere wolken
de geur van lucht
sleept je mee
geen list

alleen als je het echt wil
komt hoop

jij maakt het verschil

Wat niemand luidop zeggen wil

gezellig samen in een ruimte, de warmte te voelen in je hart.
herinneringen ophalen of gewoon nieuwe maken
op die momenten denk je er meestal niet aan
en dat is een geluk

een geluk dat we kunnen samen zijn
de vreugde dat we elkaars bijzijn kunnen delen
liefdevolle blikken of aanrakingen dicht bij je
en de persoonlijke vrijheid

vrij van angst voor het onbekende
even weg van de maatschappij
niet achtervolgd door wreedheid
maar daar is de schaduw

je kan er niet aan ontsnappen
het is realiteit
de angst genesteld in het grijze
op een eindeloze reis

want haat zal altijd bestaan
oorlogen ook
omdat de mens niet verder wil kijken
dan zijn eigen ik

toch durft men niet binnenin te zoeken
naar dat wat schort
want afstoten is de nood aan aantrekken
je eigen hart

kies dus voor licht in het donker
kracht voor angst
het hart is groter dan de leegte
ik reik je mijn hand

Mijn bolletje is realiteit. Een rode neus is hilariteit

Mijn bolletje

Zo noem ik haar.

Ze loopt meestal achter me, zoals bagage dat je achter je rug sleurt. En toch zie je haar niet met het blote oog. Dan zou je verschieten, denk ik. Niet omdat ze lelijk is. Integendeel. Mijn bolletje is zo mooi, zo puur en zo natuurlijk. Ik snap waarom je ze lelijk kan vinden, maar geloof me, eigenlijk is het niet zo. Zij is de reden waarom ik verder kan. Maar ik mag haar niet verstoppen. Hoe meer ik haar achter mijn rug doe verschuilen, hoe dichter ze komt en ze me met haar draden omringt. Dat is niet goed. Ze mag er wezen, maar ze moet af en toe te zien zijn.

Hoe meer bagage ik heb, hoe groter het bolletje wordt. En af en toe moet ik mijn bolletje eens afrollen tot ik gewoon nog maar een stukje draad heb. In het begin is dat heel moeilijk, maar ik heb uiteindelijk hulp gevraagd. Echt, toen snapte ik waarom ik het niet alleen kon en kan.

Nodig heb ik haar wel af en toe. Want zonder haar kan ik jullie bolletje niet zien. Zij zorgt ervoor dat ik voelen kan.

Mijn bolletje is nu middelmatig. Dat wil zeggen dat ik haar een beetje verder moet loslaten. Ik sleur haar immers al jaren mee.

Toen onzichtbaar, nu mag men haar zien. Want ik schaam me niet meer.

Nu ben ik sterk.

Nu komen zij en ik elkaar tegemoet.

Mijn bolletje en ik.

Sportief

Meegesleurd door de stroom
jaren verzopen
ontwaakt uit een donkere droom
van spartelen naar lopen

als een vis op het droge
strompelen
rug eerst gebogen
bijna weer onderdompelen

Maar de kracht van de wind
geeft soms vleugels
uit onverwachte hoek
als een gegeven hint
met paardenbeugels
is de weg niet meer zoek

Trede voor trede
voet voor voet
een gegronde reden
die je hart pompt met goed bloed

Boven is nog ver
maar dichterbij
zoals de aarde tot een schitterende ster
brengt het klimmen licht
van mij naar jou

van jou naar mij.

Al gezien

het borrelt
diep
vanbinnen

zoals de nacht
stilaan opbouwend
tot men niets meer hoort

tot het je overvalt
maar toch niet onverwacht
eerder vertrouwd

wat je wist maar vergat
al gezien
weer opnieuw

hé...
......déjà-
vue....

verdronken woede

gebalde vuisten
razernij
beestjes in mijn vel

ongeduldig
zo onevenwichtig
waar is de alarmbel?

verscheurd
door mezelf en ik
gevangen in mijn eigen cel

barsten
in de oude muren
gebeurt zo snel

stenen worden water
dam die breekt
woede is verdronken

verdriet dat leeft.

Aan jou de keuze

Jong 

wetende waar naartoe

in één richting

steeds vooruit

onderweg

soms in panne

telkens weer opgestart

vaak een versnelling hoger

toch

even stilstaan

aan het kruispunt

om te kiezen

vastberaden

rechtdoor

je bestemming

voelt vertrouwd aan

geen spijt

met of zonder zorgen

glimlachend

de juiste keuze