Zo noem ik haar.
Ze loopt meestal achter me, zoals bagage dat je achter je rug sleurt. En toch zie je haar niet met het blote oog. Dan zou je verschieten, denk ik. Niet omdat ze lelijk is. Integendeel. Mijn bolletje is zo mooi, zo puur en zo natuurlijk. Ik snap waarom je ze lelijk kan vinden, maar geloof me, eigenlijk is het niet zo. Zij is de reden waarom ik verder kan. Maar ik mag haar niet verstoppen. Hoe meer ik haar achter mijn rug doe verschuilen, hoe dichter ze komt en ze me met haar draden omringt. Dat is niet goed. Ze mag er wezen, maar ze moet af en toe te zien zijn.
Hoe meer bagage ik heb, hoe groter het bolletje wordt. En af en toe moet ik mijn bolletje eens afrollen tot ik gewoon nog maar een stukje draad heb. In het begin is dat heel moeilijk, maar ik heb uiteindelijk hulp gevraagd. Echt, toen snapte ik waarom ik het niet alleen kon en kan.
Nodig heb ik haar wel af en toe. Want zonder haar kan ik jullie bolletje niet zien. Zij zorgt ervoor dat ik voelen kan.
Mijn bolletje is nu middelmatig. Dat wil zeggen dat ik haar een beetje verder moet loslaten. Ik sleur haar immers al jaren mee.
Toen onzichtbaar, nu mag men haar zien. Want ik schaam me niet meer.
Nu ben ik sterk.
Nu komen zij en ik elkaar tegemoet.
Mijn bolletje en ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten